Auteur van de wereld

Thomas van Aalten was 21 toen hij succesvol debuteerde met de roman Sneeuwbeeld (2000). Ik was toen 42, net zo oud als Thomas nu, en net een paar jaar bezig met Podium. Al een jaar later kwam zijn tweede roman, Tupelo. De achteraf ook weer piepjonge redacteur Tom Harmsen, nog altijd een goede vriend, bouwde een goede band met Thomas op en ‘nam hem mee’ naar Ambo Anthos. Later werd Tom uitgever bij L.J. Veen (en aansluitend Luitingh-Sijthoff), waarop Thomas verkaste naar Nieuw Amsterdam, waar hij verschillende boeken publiceerde, tot hij bedacht terug te willen keren op zijn eerste nest.

Vereerd!

Zijn net verschenen roman Een vrouw van de wereld werd door Abdelkader Benali al een Madame Bovary voor Amsterdam Nieuw-West genoemd, door Jeroen Vullings met 5 sterren beloond, en door de veel en goed lezende Libris-inkoper Jan Peter Prenger, ‘een scherp psychologisch portret’ genoemd ‘van de suffe, burgerlijke kant van de jaren 70 met een vilein kantje (en een heel toffe plottwist)’.

‘Vanwege mijn jeugdige leeftijd als debutant in het jaar 2000 heb ik nog lang met het predicaat “veelbelovend” rondgelopen,’ schreef Thomas in onze najaarscatalogus. ‘Zo’n schemerzone tussen aanstormend en gevestigd is een plek die me uitstekend bevalt,’ vervolgt hij. ‘Ik ben opgegroeid tussen dorp en stad, voel me net zo thuis in de journalistiek als in de fictie en laveer tussen de vrijheid van het schrijverschap en de verantwoordelijkheid als vader en docent.’

Maar als ik dan toch een beetje zijn uitgeef-vader ben, neem ik de vrijheid te proberen hem uit die comfortzone te halen, richting nu toch echt: gevestigd. Al klinkt dat weer saai. ‘Gearriveerd’ associeer je toch ook met pensionado’s. Dát is hij niet, op de helft van zijn leven en literaire loopbaan. Liever hem dan gewoon de plek te gunnen die hij met zijn werk afdwingt: tussen de beste romanciers van dit moment. Sommige schrijvers vinden direct een groot publiek, zoals Peter Buwalda en Marieke Lucas Rijneveld. Anderen trappelen zich met een paar boeken eerst warm in de schaduw, zoals Tommy Wieringa deed, en Pieter Waterdrinker. En Thomas van Aalten.

Moge zijn Updike-achtige, seventies-roman over een vrouw in de schaduw van haar echtgenoot dat kantelpunt markeren, en deze schrijver vol in de schijnwerpers plaatsen. Oh, en aan zijn volgende roman is hij alweer begonnen, geheel in lijn met het devies van Maarten ’t Hart: zorg er altijd voor alweer bezig te zijn als je nieuwe boek verschijnt, dan loop je minder risico door recensies geïntimideerd te raken, of ze nu negatief zijn, of, zoals meteen al deze week inzake Een vrouw van de wereld, opmerkelijk lovend.

Welcome back, Thomas!