Crossing Borders…
Unieke mensen passen nooit in een hokje. Louis Behre is er zo een (en zijn zoon Michel zet de traditie moeiteloos voort). Toen zijn Crossing Border Festival nog maar net bestond, belde hij me op. Hij had een schrijver uitgenodigd voor het festival wiens debuutroman nog niet in Nederland was aangekocht. Vernon God Little van DBC Pierre (de beste roman ooit over een school shooting, puberliefde, klassenverschillen en mediagekte). ‘Lezen Joost, het is iets voor Podium.’ Aldus geschiedde, en dankzij Louis verwierf ik de rechten bijtijds. Iets later won DBC Pierre de Man Booker Prize.
Sindsdien ben ik bevriend met Pierre, en met de aanstichter, Louis.
Vele kruisbestuivingen volgden. Tips van Louis voor andere goeie schrijvers. Tips van mij aan Louis voor auteurs die op zijn podium (sic) niet zouden misstaan. Ook met vakgenoten als Oscar van Gelderen en Job Lisman onderhouden de Behre’s warme banden. Maar het gaat verder dan dat, want zoals de naam van het festival zegt: hoezo grenzen?
In Frankfurt op de Buchmesse groeide het in kringen van voortreffelijke uitgevers en agenten uit tot een traditie: Buchmesse in oktober, en als toetje Crossing Border in november. Literatuur en popmuziek, en alles ertussen. ‘The Addict’ werd een belangrijke component van het festival, en leidde tot vele vriendschappen en vruchtbare professionele relaties tussen schrijvers, uitgevers, redacteuren en agenten uit Engeland, Spanje, Frankrijk, Duitsland et cetera.
En dan is er in Den Haag een Cultuurcommissie, die de twee festivals die deze saaie stad cultureel kleur geven, Writers Unlimited/Winternachten en Crossing Border, tot één festival wil beperken. Niets ten nadele van Writers Unlimited (ook daar treden vele belangwekkende auteurs op) – maar het is voorspelbaar dat culturele ambtenaren, gedreven door schoolse ijver, juist dát festival honoreren en het lastiger, eigenzinniger te duiden Crossing Border níét. ‘Inclusiviteit’ blijkt momenteel het allesbepalende criterium. De Behre’s zullen dat woord nou eens niet tig keer keurig in hun aanvraag verwerkt hebben. Maar wie Crossing Border kent, weet dat dit in alle opzichten vanaf het begin het meest kleurrijke, diverse festival is van alle literaire evenementen. Dichters, performers, zangers, mengvormen. Geel, bruin, wit. Hetero, macho, gay. Lower, middle en upper class. Street artists en literaire eminentie.
Bij deze flater voegde zich de onthulling dat de vrouw die nu directeur wordt bij Writers Unlimited, een rol speelde in de adviescommissie die Crossing Border afschoot.
In internationale kringen ontplofte kort nadat dit bekend werd een bom, onder meer in een appgroep van geweldige buitenlandse collega’s. Of wij, Nederlandse kameraden, dat konden uitleggen.
Konden we niet. Maar het leidde tot golven van adhesie en vele, vele brieven aan de Behre’s. Salman Rushdie, Paolo Giordano, Jonathan Safran Foer, Arnon Grunberg en Arjen Lubach zijn maar enkelen van de vele belangrijke schrijvers die voor Crossing Border op de bres sprongen.
De gemeente Den Haag zal er, hopelijk, van wakker liggen, en op zijn schreden terugkeren. Anders verliest deze stad internationaal cultureel aanzien.
Eigenlijk passen de Behre’s perfect in een hokje: dat waarin alleen de besten thuishoren.
©foto: Crossing Border Festival
