ONSTERFELIJK

Je krijgt er eigenlijk nooit echt de vinger achter. Boekpromotie. Effect van marketing van boeken. Soms denk je alles al meegemaakt te hebben en precies te weten hoe de hazen lopen. Bij elk boek denken we meestal al vanaf de conceptie diepgaand na over de aard en essentie ervan en de doelgroepen en de middelen die doelgroep te bereiken. Het begint met titelkeuze en omslag, en met een publiciteitsplan met alles erop en eraan. Alles in nauw overleg met de auteur (als hij wil). Dan gaan we aan de slag. Vervolgens valt het soms tegen – bijvoorbeeld als de benaderde media lauwer reageren dan we verwacht hadden. Of boekverkopers krijgen we niet overtuigd van de kansen. Of die ideale prachtige advertentie op het juiste moment op het ideale platform levert geen effect op. Even vaak loopt alles naar verwachting, of zelfs boven verwachting. Je doet wat je kunt, gebaseerd op kennis en ervaring. Maar je kunt er geen klok op gelijk zetten. De wegen der media, boekverkopers en vooral lezers zijn grillig. Uitgeven is geen exacte wetenschap.

We gaven onlangs een prachtig boek uit over streven naar onsterfelijkheid (transhumanisme). We vielen voor dit boek (Mark O’Connell, De mensmachine) vanwege de dubbeling van het fascinerende en actuele onderwerp, en de prachtige schrijfstijl. Literaire non-fictie van de bovenste plank. Media hadden er direct belangstelling voor – we haalden de even vriendelijke als spraaklustige auteur over naar Nederland voor interviews. Vele voorname media haakten in, van de Volkskrant en NRC tot Nieuwsuur. Royale aandacht! Hanna Bervoets noemde het ‘sublieme literaire journalistiek over het eeuwige leven’. Kortom, het boek is gezien en opgemerkt. Nu moet het gaan verkopen. Dat doet het al wel, maar we wéten dat er vele duizenden lezers nog wachten. Waarop? Op journalisten, is mijn diagnose, die het niet alleen dankbaar gebruiken als bron voor nieuwsgeving, maar ook gaan berichten over de kwaliteit van het geschrevene. Daar is nu het wachten op. Sommige media die al interviews plaatsten, lijken het daarbij te houden. Dat is begrijpelijk maar ook wat schraal – want boekenkopers willen ook graag weten wat beroepslezers nu van het boek zelf vinden. Recensies! Columns!

We moeten het beleefd afwachten.

En soms wordt geduld rijkelijk beloond, merkten we toen deze week ineens duizenden exemplaren verkocht werden van Solo Food, het kookboek van Janneke Vreugdenhil met recepten voor solokoken. Het boek is ‘al’ een dik jaar ‘oud’. Verkocht meteen in de eerste maanden na verschijning uitstekend (rond de 10.000 exemplaren, op de huidige boekenmarkt toch het nieuwe 100.000). No problem. Maar het nieuwe was eraf en de verkoop kwam tot bedaren. Toen verscheen, kort voor Kerst, het boek in Engeland, met grote stukken in vele media. Dat pikte een alerte redacteur van Jinek op, waarna Janneke te gast was in dat programma. Naar haar en mijn smaak ging het wat veel over wat al ver achter haar ligt (scheiding en ineens solo en vandaar idee voor dit boek), en ze kwam in Jinek pas aan bod toen de klok al tegen middernacht kroop.

Maar juist de persoonlijke achtergrond raakte een snaar, waarna al diezelfde nacht honderden exemplaren werden verkocht via Bol.com. Alsof het boek nieuw was. Een wedergeboorte, de liggende voorraad bij het Centraal Boekhuis tot leven gekust. As we write zijn er duizenden nabesteld, sprong het weer binnen in de bestsellerlijsten en is een royale herdruk nodig.

Lieten we destijds bij de lancering iets na? Eigenlijk niet. Talkshows waren wat terughoudend, maar Volkskrant Magazine plaatste een groot, hartverwarmend interview. Dat leidde tot succes. Maar nu blijkt er nog een veel groter publiek op het boek te wachten. Dankzij Janneke bij Jinek. Wordt dus elk boek bij Jinek of DWDD een succes? Ook weer niet.

Nooit uitgeleerd. Never a dull moment.