EEN NIEUWE ALEX
De sterke man uit Vlaardingen heeft al een rijk romanoeuvre op zijn naam staan. Al deze zeven romans zijn onderling sterk verbonden; drie ervan blijken achteraf zelfs een trilogie te vormen, rond personage Remy: het aangrijpende debuut Het boek Estee, Het waanzinnige van sneeuw (komend voorjaar als laatste van deze drie ook in betaalbare ‘volkseditie’) en Alle dingen zijn schitterend.
Met zijn kloeke roman Alleen met de goden, tienduizenden verkocht & still counting, brak hij door naar een groot publiek. Deze hedendaagse Alleen op de wereld (maar dan beter), ontging nipt de Libris Literatuurprijs, maar viel wel de jaarlijkse, inmiddels gerenommeerde Boekhandelsprijs ten deel.
Even dacht hij alles gezegd, alles geschreven te hebben. Maar in de nacht na het Libris-diner schoot hem onwillekeurig een zin te binnen die het startschot bleek te zijn voor alweer een volgende roman. Heden is het zo ver, zijn achtste: Onder een hemel van sproeten luidt de Boogersiaanse titel – toch weer een kloeke roman en toch weer snel, maar tot in elk detail doordacht geschreven.
De man kan niet anders: schrijven. En onvergelijkbaar.
Zoals alle grote schrijvers, schrijft Alex altijd hetzelfde boek, maar dan steeds anders. Ook in Onder een hemel van sproeten figureert het onbegrepen, kansarme, innerlijk pure individu – maar deze keer belichaamd door verschillende personages, die als motieven in een symfonie verbonden zijn. Er is Harvey, zwarte jongen wiens ‘stomheid’, gevolg van een traumatische gebeurtenis, verkeerd begrepen wordt. Er is het joodse meisje Amy, vaderloos, die in Harvey’s leven een wezenlijke rol gaat spelen. En in háár leven treedt de oude man Jacob binnen, rouwend om zijn vrouw die Alzheimer kreeg en stierf.
De roman is spannend tot de laatste pagina – laat ik verder niks weggeven en volstaan met nog hieraan toe te voegen, dat uitgerekend een huiveringwekkende daad van seksueel misbruik, even goed ingeleefd als angstaanjagend precies beschreven, deze vertelling onbedoeld actualiteit verleent. Al biedt deze roman om veel méér redenen een rake verbeelding van kwetsbaarheid.
Zonder twijfel zal daarom Boogers’ belangrijkste drijfveer om te schrijven met dit nieuwe boek ultiem ingelost worden: ‘Als er ook maar éen lezer is die zich door mijn boek minder verloren of ontheemd voelt,’ schreef hij me laatst, ‘is al veel bereikt.’
Moge die ene lezer een hele volksstam blijken.
