VREUGDENHIL GOES UK
Over elke deal voor een van onze Nederlandstalige auteurs in het buitenland zijn we opgetogen. Herman Koch en enkele andere topauteurs van collega-uitgevers mogen dan op menig nachtkastje in menig land prijken, en De avonden mag dan met vertraging van een halve eeuw alsnog internationale weerklank vinden, we zijn en blijven een boekenlandje dat bij de meeste buitenlandse uitgevers vooral geliefd is als afzetmarkt: met landen als Duitsland en Italië behoren we tot de gretigste afnemers van vertaalrechten, vooral van Engelstalige auteurs.
Andersom blijft het knokken. Engelse en Amerikaanse uitgevers brengen weinig vertalingen uit, en daarbinnen staan Nederlandse en Vlaamse auteurs dan weer in de schaduw van schrijvers uit Scandinavië, Duitsland en Spanje.
Dus bij ons gaat sowieso de vlag uit bij elke rechtenverkoop, vooral bij een transactie met de op eigen cultuur gefixeerde Angelsaksische uitgevers. Mede dankzij inzet en expertise van onze eigen foreign rights manager Merijn Hollestelle, soms ondersteund door letterenfondsen en subagenten, ging er naar Podium-auteurs als Inge Schilperoord, Elvis Peeters, Wilfried de Jong en Renate Dorrestein geregeld het verlossende telefoontje: ‘Je boek gaat in het buitenland verschijnen!’
Dat geeft ons en onze schrijvers een kick: een vertaling in handen houden, en een voorschot ontvangen.
Helaas treedt er vervolgens vaak stilte in (en weegt de rechtenomzet nauwelijks op tegen de gepleegde inspanningen). De buitenlandse uitgever brengt het op de markt, en wacht af. Daardoor belanden de meeste vertalingen in een moeilijk vindbaar kastje in buitenlandse boekwinkels. Want niets gaat vanzelf, en al zeker niet een doorbraak van een Nederlandse schrijver over de grens.
Maar soms gaat het anders. Nee soms gebeurt er iets dat onze stoutste dromen overtreft. Zoals met Solo Food van Janneke Vreugdenhil. In nauwe samenwerking met agent Cathryn Summerhayes van Curtis Brown verkochten we de Engelstalige rechten aan HQ, een nieuw imprint van het kolossale Harper Collins UK. Jannekes kookboek voor de solo-eter bleek precies in een nog lege niche te passen van de rijke Britse kookboekenmarkt. En de schrijfster wordt vanwege haar hoge niveau en geweldige uitstraling direct gezien als volwaardige aanvulling op het legertje grote Engelstalige food writers.
En vanaf daar liep alles op rolletjes. In een mum van tijd was het boek uitstekend vertaald en prachtig vormgegeven, alles just in time for Christmas.
Met Janneke vloog ik naar Londen voor ontmoetingen met de enthousiaste mensen van HQ. Een hele dag was voor haar uitgetrokken. Meetings met de uitgever, redacteur, publicists en verkoopstaf. Ze werden op slag verliefd op de Hollandse schrijfster, die alert en creatief meewerkte aan de voorbereidingen. Podcast recordings, video’s, handgeschreven briefjes aan de culinaire media, trailers, spreads uit het boek voor alle gevestigde food writers, et cetera. Waar wij niet ophielden hen te bedanken en te complimenteren, bedolven ze ons onder dank en lof. ‘A match made in heaven,’ schreef de uitgeefster. Later dit najaar wordt Janneke opnieuw ingevlogen, voor interviews en boekhandelspresentaties. Want HQ omhelst dit boek en is vastbesloten er een hit van te maken. Als dat onverhoopt al niet zou lukken, is er door alle betrokkenen hier en overzee in elk geval álles aan gedaan.
Menig collega in de UK is bevreesd voor nadelige effecten van de Brexit, zoals wij er ook bezorgd over zijn. Maar wat HQ van Harper Collins met Solo Food doet van Janneke, dat is geen Brexit, dat is een Brexín, of moeten we dat een Brin noemen: Britain in.
Nu nog de rest van de wereld.
