Weerwater

‘Met het spannende en grappige Weerwater doorbreekt de schrijfster na drie jaar haar writer’s block,’ schrijft De Telegraaf over Renate Dorresteins fonkelnieuwe roman. Het is wat kort door de bocht, want ze verwerkte haar ‘blokkade’ eigenlijk al in het gelijknamige nonfictie-boek. Maar zeker, het is haar eerste roman sinds De stiefmoeder (2011). Vier sterren geeft De Telegraaf.

Ook Trouw plaatste al een kort signalement vóór verschijnen. Het blijkt steeds moeilijker om media aan een embargo-datum te binden, maar dan moeten wij uitgevers maar geen proeven rondsturen. Het geeft in elk geval aan hoe op deze roman gewacht is. De onberispelijke literatuurredactie van deze ochtendkrant maakte trouwens een hilarische vergissing. ‘Haar nieuwe roman speelt zich af onder overlevenden van een watersnoodramp in Almere.’ De eigenlijke bespreking in Trouw zal dit ongetwijfeld rechtzetten, want wie het boek gelezen heeft, weet dat niet een watersnoodramp de omringende wereld van Almere doet vergaan. Misschien las de redacteur de titel als twee woorden: wéér water!

Natuurgeweld van een heel andere orde blijkt te hebben toegeslagen. Ik ga u niks verklappen. Ik onthul alleen dat het fictie is, anders zou ik dit niet kunnen schrijven en u dit niet kunnen lezen.

De totstandkoming van deze roman behoort voor mij tot de droomscenario’s van het uitgeverschap. Op een dag ging de telefoon. Een gerenommeerde, vroeggepensioneerde boekenvakker vroeg me verkennend of ik kandidaten had voor het met Stephan Sanders opgestarte Gastschrijverschap in Almere. Klaarblijkelijk was hij door de wethouder van cultuur om advies gevraagd (ik noem zijn naam hier niet, wetend dat juist wijze indianen de schaduw verkiezen).

Ik belde Renate: ‘Als ik zeg: Almere. Wat zeg jij dan?’

Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn.

‘Waarom vraag je dat Joost? Dit is een beetje eng,’ vervolgde de sedert decennia in Aerdenhout woonachtige schrijfster, ‘want ik dacht laatst: moet ik niet eens in Almere een flat betrekken? Zo maar een wild idee!’

Gelukkig toeval. Of om onnaspeurbare redenen door hogere machten ingestoken.

Niet veel later nam Renate haar intrek in een gastwoning, aan het alweer niet te verzinnen adres: De Fantasie No. 1.

Kort daarna bracht ik haar een bezoek in die wonderlijke satellietstad waar ik nog maar twee keer voet aan de grond had gezet. De eerste keer om een mijner zonen naar een verjaarspartijtje te brengen. ‘Wat is het hier leuk!’ riep de kleine tot mijn schaamteloze, elitaire verbijstering. De tweede keer om een Supermarktwijngids van Nicolaas Klei ten doop te houden in het plaatselijke wijntestlaboratorium van Meron.

En dan nu een kopje thee met Renate op een terras in een jachthaven. Het leek wel vakantie.

‘Hoe gaat het Renate?’ vroeg ik, haar aandachtig opnemend. Ze zag er ontspannen uit, nee opgetogen, nee verrukt(zoals u weet wat anders dan verrückt).

‘Ik weet niet wat me overkomt. Ik heb hier vleugels gekregen. Ik beloof je niks, maar ik zit zingend achter mijn computer. Ik heb al tienduizend woorden geloof ik.’

Het is dan ook niet meer dan terecht dat Almere volop gaat profiteren van alle publiciteit rond deze geraffineerde roman, die ondanks het rampzalige dat stad en land treft, een opgewekte toon heeft.

Wat een geweldig idee van een stad, om een schrijver de vrije hand te geven voor een boek, dat grotendeels in die stad geschreven wordt en er op welke wijze dan ook mee verbonden is. Een vorm van citymarketing die twee doelen dient: een stad promoten en cultuur bevorderen.

Ik twijfel niet of Weerwater een groot lezerspubliek zal bereiken, van Almere tot Alkmaar, van Amsterdam tot Assen. Omdat het een van haar beste romans is. En het wordt ongetwijfeld een film, een heerlijke adventure comedy, over een stad, een schrijfster, maar vooral over uitzichtloosheid en hoop, verlangen en opoffering.

Ondertussen droom ik met uw welnemen over veel meer geslaagde stedenromans, een beetje in lijn van de stedenfilms van Woody Allen (Barcelona, Rome, Parijs). Zodra Weerwater de Bestseller 60 inschiet (volgende week? Afkloppen!) benader ik tien steden met tien Podium-auteurs. Goed voor de auteurs (die het verdienen om hun onder druk staande auteursinkomen door uitverkoren steden te laten aanvullen), goed voor de steden (effectieve stadspromotie, zelfs als zoals in Renate’s boek rampen voordoen), goed voor de boekwinkels, goed voor de lezers. Wacht, ik vergeet een partij. Oh ja, goed voor de uitgever!