De veelgeprezen Jamaicaanse dichter Safiya Sinclair vertelt op warme en sprankelende wijze hoe ze zich heeft vrijgevochten van de onderdrukkende omgeving waarin ze opgroeide. Haar vader, een rondreizende reggaemuzikant, hield zijn vrouw en kinderen aan de strenge regels van zijn opvatting van het rastafari-geloof. Hij is geobsedeerd door hun zuiverheid, die continu bedreigd zou worden door wat rastafari’s ‘Babylon’ noemen: de immorele invloed van de westerse wereld. Om Babylon buiten de deur te houden, mogen de kinderen alleen het huis verlaten om naar school te gaan en is veel verboden: de meisjes mogen geen broeken dragen en moeten hun armen en benen bedekken, hun haar mag niet worden geknipt, en ze mogen geen vrienden of mening hebben.
Als kind kent Sinclair alleen de wereld die haar vader heeft geschapen, maar hoe ouder ze wordt hoe heviger ze daartegen gaat rebelleren. In de rijke taal van een dichter is Hoe je Babylon zegt het verhaal van een vrouw die bevrijding in literatuur vindt en in het ontwikkelen van haar eigen (literaire) stem. Tegelijkertijd onthult Sinclair veel over de geschiedenis van rastafari en de verstrekkende erfenis van de Britse koloniale overheersing in Jamaica. Hiermee werpt zij een uniek licht op een land en cultuur waar we aanzienlijk minder van weten dan we denken.