In Stad en Land gaat het over de mens in relatie tot zijn veranderende omgeving. De Roode houdt een poëtisch pleidooi voor de handhaving van de menselijke maat bij de inrichting van het landschap. Hij fulmineert tegen ijdele architecten, tegen nieuwbouwwijken, tegen de vergaande industrialisering van de maatschappij. Maar gelukkig heerst er niet alleen droefenis in Stad en Land. Tussen al het betonnen geweld heeft De Roode oog voor de mens als kosmisch wezen, ‘de stad’ als huis van de mensheid. En hij bezingt ‘het land’ in regelrechte natuurlyriek.