Self publishing

Talloze nieuwe initiatieven schieten nu ook bij gevestigde uitgeverijen en aanverwante boekenvakbedrijven uit de grond om via ‘self publishing’ nieuwe omzet te realiseren. Laat duizend bloemen bloeien, en iedereen zijn boterham verdienen op een manier die hem/haar aanspreekt. Voor mij is het wel de allerlaatste activiteit waar ik tijd in zou willen stoppen. Los van de volgens mij geringe rendementsmogelijkheden (maar daarin zal ik ruiterlijk mijn ongelijk bekennen mocht het booming worden), kan ik met geen mogelijkheid gepassioneerd raken bij de gedachte een bemiddelende rol te spelen in het verspreiden van boeken die ik niet goed genoeg vind om ‘gewoon’ uit te geven. Waarom zou je als uitgever in hemelsnaam betrokken willen zijn bij de exploitatie van teksten die ontroerend noch onderhoudend zijn, fascinerend noch informatief? Of, erger nog, die je eigenlijk stuitend slecht dan wel oninteressant vindt en normaal gesproken met een standaardbriefje zou retourneren? Omdat je de huur wilt kunnen betalen? Je bent toch niet de uitgeverij ingegaan om de dag door te komen en ’s avonds een bord warm eten op tafel te kunnen zetten? Stel je bent producent van waardevolle films, en het bioscoopbezoek loopt terug. Ga je dan een platform starten waarop mensen hun amateurvideo’s kunnen plaatsen, met veel beelden van huisdieren die zich, heel grappig, zo rotschrikken van een muis dat ze een salto maken? Stel je hebt een galerie en voor de daar tentoongestelde werken van interessante kunstenaars loopt de belangstelling terug – ga je dan flyeren in de buurt met een uitnodiging aan amateurschilders en -beeldhouwers om, tegen betaling, hun wangedrochten aan je muur te komen hangen?

Ik snap ‘m niet, en als dat elitair klinkt, dan ben ik nooit eerder zo trots geweest tot de elite te behoren.