O, bieb toch!

Bij de neergang van de traditionele bibliotheek als bloeiend centrum van het boek kan ik me alles voorstellen. Weinig regeringen blonken recentelijk uit in de bevordering van lezen en literatuuronderwijs, noch zijn de bibliotheekwereld bezuinigingen bespaard gebleven. De cijfers heb ik er niet op nageslagen, maar dat de budgetten voor de aankoop van boeken drastisch zijn ingekrompen, lijdt geen twijfel. Daarbij zijn bibliotheken (ook in aantal drastisch geslonken) zich steeds publieksgerichter gaan opstellen in plaats van collectievormend.

Hoe dit alles ook komt en zij, ook de moderne bibliothecaris ontkwam niet aan, hoe zal ik het zeggen, kijkcijferdenken. Dat is voor de eenvoudige uitgever en de niet-eenvoudige auteur nog steeds wennen. Wat voor zover ik weet nauwelijks veranderde, is het systeem van beoordeling en aankoop.

Wij uitgevers sturen van nieuwe boeken onverminderd recensie-exemplaren toe aan de centrale bibliotheekdienst, NBD Biblion. Dit instituut omringt zich met een leger aan recensenten, die de boeken beknopt maar oordeelkundig bespreken. Naar die korte recensies zien wij, uitgevers en schrijvers, altijd nieuwsgierig uit. Er is toch altijd nog dat juichmomentje, als de keurmeesters van het boek tot een positief oordeel komen.

Zo’n verrukt moment had ik vorige week toen NBD Biblion ons de recensie toestuurde van de nieuwe dichtbundel van Ruben van Gogh, Hier begint het leven. ‘Zijn gedichten bevestigen de veranderende Nederlandse identiteit,’ schreef criticus van dienst Albert Hagenaars. Now we’re talking! ‘[Zijn gedichten] hebben veel oog ook voor wat extern hier z’n invloed uitoefent.’ En dan de prachtige slotzin: ‘Op diverse manieren en met wisselend succes weet hij binnen- en buitenwereld, feiten en fantasie, het individu en de groep te verenigen tot monochrome teksten die door veel mensen gelezen en begrepen kunnen worden.’

Ik herhaal de slotwoorden: ‘…die door veel mensen gelezen en begrepen kunnen worden.’ Gedichten die dus bovendien ‘de veranderende Nederlandse identiteit bevestigen’.

Joepie!

Dat is dus een uitgave waarvan elke Nederlandse bibliotheek er ten minste één in haar collectie wil hebben. Móét hebben. Zou je toch denken?

De totale nationale bestelling die door de bibliotheken op basis van deze recensie geplaatst werd: zeven exemplaren. Zeven.

Goed, poëzie is een lastig genre, in die zin dat weinig bibliotheekbezoekers op de kasten met dichtbundels afvliegen. Maar is er niet ook dat onsje culturele verantwoordelijkheid?

Gisteren kwam er nog eentje binnen. Over De blokkade van Renate Dorrestein schreef de NBD-recensent, na beschrijving van de inhoud van dit boek over een writer’s block: ‘Een indrukwekkend slot van een persoonlijk, eerlijk en bijzonder boek.’ Bestelling: 113 exemplaren. Dat is dan tenminste nog een aardig aantal, ofschoon van bestsellerauteurs ‘vroeger’ (heb je ’m weer!) zo’n duizend exemplaren per titel ingekocht werden door de bibliotheekdienst.

Moet ook de bibliotheek op zoek naar sponsors?

Anyway, wie over een vermogen van meer dan tien miljoen euro beschikt, wordt dringend verzocht contact op te nemen met de NBD in Leidschendam. Mocht uw donatie niet gretig aanvaard worden, overweeg dan sponsoring van individuele, zelfstandige uitgeverijen. Nog leuker is misschien zelf een bibliotheek op te richten. Gewoon, een paar zaaltjes huren, wat vrijwilligers en familieleden om medewerking vragen, en de kasten vol zetten met waardevolle boeken.

Wij sturen graag een recensie-exemplaar toe! Wel aantonen dat er geregeld lezers bij u aanbellen.