LEKKER LEZEN

Waar zou de producer van zeg maar Norah Jones, of Anouk, of Radiohead, of Bruce Springsteen, in zijn vakantie naar luisteren? Naar jong talent, onvermoeibaar nieuwsgierig? Of stiekem naar Abba en de Bee Gees? Misschien wil hij wel even helemaal geen popmuziek meer aan zijn kop en draait hij eindeloos Goldbergvariaties van Bach, of aria’s van Puccini, of Jacques Brel.
En uitgevers van hedendaagse Nederlandse literatuur, wat zouden die lezen? Lézen ze überhaupt wel op vakantie, of beperken ze zich tot middagdutjes en zandkastelen boetseren in een keuvelende branding? En als ze lezen, zijn dat dan net op kantoor binnengekomen ongevraagde manuscripten, op de e-reader misschien? Of is dat te veel werk en vermaken ze zich met Stieg Larsson?
Zo vlak voor vertrek heb ik geen tijd meer hier onderzoek naar te doen, al is het eigenlijk een koud kunstje om alle literaire redacteuren en uitgevers van Nederland een mailtje te sturen (wéét u nog, toen je brieven in enveloppen duwde en er adressen op moest schrijven of tikken? En dat er elke dag postbodes kwamen om de brieven te bezorgen?). Wel kan ik uit de school klappen en u vertellen wat er, as we speak, naast me staat om in de vakantiekoffer te stoppen.
Maar eerst een oprecht excuus aan alle auteurs van Podium, dat ik de komende weken alleen van de concurrentie lees. Met daarbij direct de mededeling dat ik alles van Podium al gelezen heb. Ja, jullie mogen me overhoren! Fantastische boeken trouwens, van Uitgeverij Podium te Amsterdam!
Ik zal al in het hotel onderweg beginnen in de vorig jaar in nieuwe vertaling bij Meulenhoff verschenen roman De tuin van de familie Finzi-Contini door Giorgio Bassani. Een zeer belezen ex-zwager zei dat ik niet wekenlang in Noord-Italië kan verblijven zonder Bassani te lezen, temeer daar ik een onstilbare honger heb naar liefdesverhalen (‘De klassieke liefdesgeschiedenis’, belooft het achterplat).
Als vleesliefhebber zal ik het misschien voor eeuwig betreuren, maar ik ben door enthousiaste reacties om me heen toch wel nieuwsgierig geworden naar Dieren eten van romancier Jonathan Safran Foer (Ambo). Het wordt aanbevolen door J.M. Coetzee, die zo vaak boeken aanbeveelt dat in zijn oordeel wat inflatie gaat optreden. Maar ik zet me erover heen en kocht tevens Cossee’s Coetzee Portret van een jongeman. Toch eens lezen. De al even onafhankelijke uitgeverij De Harmonie schonk me onlangs Laat de aarde draaien van Column McCann, een roman omtrent een koorddanser tussen de inmiddels van de aardbodem weggeveegde Twin Towers. Veelbelovende quote van een andere Mc-Schrijver, Frank McCourt: ‘wat moet hij [nog] doen na deze revolutionaire, hartverscheurende symfonie van een roman?’
Tussendoor lees ik ter ontspanning een Peter Mayle-achtige klassieker om te voorkomen dat ik in Italië onroerend goed ga kopen: Italiaanse buren van Tim Parks (Arbeiderspers). ‘Ik kan dit boek hartelijk aanbevelen aan iedereen die genoeg heeft van al die boeken over gezellig primitief doen in je bouwval in Toscane en andere onzin,’ schreef een Engelse criticus. Als ik er nog aan toekom, en in het vakantiehuisje geen alternatieven aantref (vergeelde verkreukelde Engelstalige romans en thrillers uit 1956, schat ik), ga ik lezen in De vrouw die zegt dat ze mijn moeder is van Judith Uyterlinde (Ambo Anthos). Ik vermoed dat ik woedend op mezelf ga worden, want het moet een heel goed boek zijn en ik had, als eerste werkgever meen ik van de schrijfster, concullega AA te slim af moeten zijn. Maar dan ben ik alweer aan het werk. Gelukkig is daar ter afleiding altijd weer mijn gids, aardig beduimeld inmiddels: Italy (Lonely Planet). Om te zwijgen van de verrukkelijke wandelkaarten die ik net kocht bij Pied a Terre en me misschien wel van al deze boeken af zullen houden. See you in August!