Tineke

Nederland is een nieuwe Tineke rijker, ze heet Tineke Ceelen en is directeur van Stichting Vluchteling (giro 999). Onze vrienden van campagnebureau BKB stuurden haar onze kant op toen ze een boek in de pen leek te hebben over haar jarenlange activiteiten in de internationale hulpverlening. Enige aarzeling bekroop ons: een directeur van een Stichting Vluchteling… als dat maar niet een zouteloos, voorspelbaar politiek correct boekje zou worden, met opsommingen van rampen en hulpcomité’s.

Al bij de eerste ontmoeting wisten we beter: deze uitbundige, ongewoon vitale blonde Brabantse was wel de laatste om zich keurig binnen de etiquette van de hulpverlening te houden. Het boek dat ze voor ogen had zou geen obligaat reclamespotje worden voor hulpverlening, maar, zoals ze in het voorwoord zelf schrijft, verhalen bieden ‘over hoop en wanhoop, twijfels en verwondering. Over de complexiteit van de hulpverlening, door mijn ogen gezien en in mijn woorden verteld’. Ze vervolgt: ‘De verhalen in dit boek zijn niet altijd reclame voor onze sector, maar wel eerlijk.’

In Hier en daar een crisis, gepresenteerd op Manuscripta, verhaalt ze met vaart en zonder omhaal van woorden over haar ervaringen in onder andere Pakistan, Soedan, Libanon en Tsjaad. Het is niet alleen een bundel uiterst leesbare avontuurlijke verhalen, een Kuifje in Ontwikkelingsland, maar ook een ongewoon eerlijk verslag van de vele hindernissen op het pad van de hulpverlener. Lijkt dit op het eerste gezicht misschien antireclame voor de ideële sector, uiteindelijk weet ze de lezer juist vanwege die eerlijke en toegankelijke benadering te betrekken bij de wereld achter de schermen van dat keurige gironummer. In die zin sluit haar benadering aan bij het boek Het zijn net mensen van Joris Luyendijk, die aantoonde hoezeer onze perceptie van grote problemen in de wereld beïnvloed wordt door tekortschietende journalistiek. Waar Joris hamerde op een nieuwe, eerlijke aanpak, door argeloze nieuwsconsumenten eerlijk te laten zien waar de beperkingen liggen van media in verslaggeving van brandhaarden in het Midden-Oosten, doet Tineke in feite hetzelfde voor de hulpverlening. Hiermee zal ze het publiek volgens mij niet onverschilliger maken voor hulpverlening, maar juist betrokkener. Als die ene moedige vrouw, tenslotte ook gewoon maar een kwetsbare moeder en dochter, ondanks alle soms hevig schrijnende tegenslag niet opgeeft en met haar organisatie de beste wegen blijft zoeken om slachtoffers te helpen, wie zijn wij dan om roerloos in onze stoel te blijven zitten?

Met haar boek, tussen de bedrijven door geschreven met ook daar de grootst mogelijke inzet, heeft de cijfercombinatie 999 een menselijk gezicht gekregen.