Ronald

Als invaller voor Martin Bril schreef Ronald Giphart vele columns voor de Volkskrant. Deze zijn nu gebundeld in een kloeke uitgave: Mijn vrouw & andere stukken. Een basiswet in de uitgeverij is dat je nooit columns zo maar moet bundelen, tenzij het resultaat meer is dan de som der delen. Dat is hier ruimschoots het geval: niet de waan van de dag regeert, maar het leven in al z’n geuren en kleuren. Ronald zelf herlas alle stukken achtereen en belde me goedgehumeurd op: ‘Weet je dat dit eigenlijk best goed is?’ Het was hemzelf kennelijk ontgaan dat hij in die kleine ruimte van een krantenkolom geëxcelleerd heeft, als een Van Basten in het zestienmeter-gebied. Kleine verhalen zijn het, en daarvan vele achtereen.
Zijn nieuwe roman (gepland voor de lente van 2010) zullen we vast ergens in een hoofd- of Randstedelijk etablissement lanceren. Voor deze bundel begaven we ons naar de door enthousiaste vrouwen gerunde ‘boekhandel Almelo’ te, inderdaad, Almelo. Het is even rijden, over een als altijd bomvolle A1, maar dan heb je ook wat. Waar in grote steden zo veel boekpresentaties plaatsvinden dat het bijzonder is als er eens een dag géén is, was het verzamelde lezerspubliek in de Almelose boekwinkel verheugd dat er een schrijver stond, en werd er aandachtig en geamuseerd geluisterd naar de boutades van Ronald en diens voor deze gelegenheid gitaarspelende en zingende zus Karin.
Halverwege de presentatie ging in de boekwinkel de telefoon. Ronald onderbrak zijn praatje en nam schalks op. ‘Wat zegt u,’ riep hij in de hoorn, ‘of we stempelstiften in huis hebben? Jazeker!’ Een half uur later kwam een eenzaam ogende meneer de winkel binnen en vroeg aan de toonbank, ten overstaan van het meeluisterende publiek, naar dit product. Ronald excuseerde zich (want ze hadden daar helemaal geen stempelstiften) en maakte het goed door de heer zijn nieuwe boek te overhandigen, met speciale opdracht. Met besmuikt gezicht verliet de klant direct weer de winkel, een bijzonder exemplaar van Mijn vrouw & andere stukken in de hand, waar hij toch echt stempelstiften was komen halen. Ik bedoel, waarom zou een presentatie in Almelo niet boeiend kunnen zijn? We werden er allemaal vrolijk van, en keerden zonder spijt terug naar respectievelijk Utrecht en Amsterdam, in het hernieuwde besef dat er ten oosten van deze steden toch echt leuke boekwinkels en vele lieve lezers bestaan.