Dubbele Agenda

Een agenda gebruik je om afspraken in te noteren, adressen van dierbaren te registreren, te zien hoe Koninginnedag komend jaar valt (donderdag, dat wordt weer een lang weekend). Sommigen gebruiken een agenda ook om hun rook- of drankgedrag te turven, dan wel menstruatiecyclus op de voet te volgen.
Maar een agenda kan er een functie bij hebben, en wordt daarmee een dubbele agenda. In mijn school- en studiejaren kwam de agenda sterk op als expressie van je engagement. Studiegenoten met méér zekerheden dan ik liepen te koop met de Vredesagenda, of de Vrouwenagenda. Ik heb de indruk dat de thema-agenda’s die er heden nog bestaan meer met lifestyle verbonden zijn dan met politieke of maatschappelijke overtuiging. Jongste zoon verklaarde desgevraagd dat vrienden om hem heen wel stripagenda’s hebben, en ook nogal wat surfagenda’s. Daar zit weinig verzet in.
Kijk ook naar de momenteel enorm geliefde, anoniem ogende Moleskine-agenda’s: daar is elke vorm van expressie zelfs zorgvuldig weggewerkt.
Kennelijk wil de hedendaagse burger zo veel mogelijk onzichtbaar blijven in zijn normen en waarden. Jezelf laten zien is stelling nemen en roept noodzaak op tot zelfverklaring. En daar lijkt veel minder behoefte toe te bestaan dan in de jaren zeventig. Bestaat er al een Islam-agenda voor een breed Nederlands publiek? Een Klimaat-agenda? Of kunnen we alleen stapje voor stapje van de narcistisch-hedonistisch-anonieme Moleskine terug naar de aloude geëngageerde agenda?
Dan is er toch groot nieuws voor u: zojuist verscheen hier de Nicolaas Klei Wijnagenda 2009. Een geheel nieuw en daarmee voor ons riskant product. Zijn er voldoende mensen in dit land die graag laten zien dat ze geïnteresseerd zijn in wijn? Ik geef toe, er is minder moed voor nodig jezelf in vergaderingen (agenda voor je op tafel) te etaleren als wijnliefhebber, dan als fel voorstander van defensiebeleid Bush, of konijnenmishandeling. Toch is het al een klein stapje om niet te verbloemen dat jij, meneer A of mevrouw B, werkelijk geïnteresseerd bent in wijnen. Want onderschat niet hoeveel mensen zich dan weer ergeren aan mensen die geboeid over wijn kunnen praten!
Overigens hebben we zelf op safe gespeeld en hebben we de makers van deze agenda (Werkplaats Amsterdam, grandioze vormgevers) gevraagd deze agenda zo te maken, dat je via een papieren wikkeltje in winkel wel ziet dat dit over wijn gaat, maar dat als je dat strookje er thuis afgooit, een toch bíjna weer anonieme voorkant verschijnt: geen titel, maar alleen een kurkentrekkertje in blauwfolie. Als dan op een vergadering iemand laatdunkend zou vragen: ‘Hé, ben jij zo van de wijn?’, kan je nog wegkomen met: ‘Wat? O, haha, nee nee, dat is een abstract symbool voor dingen openmaken, zeg maar, zoals wij nu net in deze meeting naar elkaar toe zijn gegroeid, tenminste, zo voel ik het heel positief.’