Niet altijd was iedereen jubelend over Kees Fens. Ik herinner me van de jaren tachtig venijnige aanvallen op met name zijn stijl. Daarbij citeerden de polemisten (wier namen ik vergeten ben) lange stroperige zinnen uit Fens’ stukken in de Volkskrant.

Terwijl de allengs ouder wordende lezers onder ons zich Breytenbach nog goed herinneren als belangrijk schrijver-schilder in de roerige jaren zeventig en tachtig, schrijft hij zelf lustig voort, alsof hij geen geschiedenis is maar heden. En zo is het precies.