Boekenbal

Zoals iemand elders al opmerkte, zou je verwachten dat het ouderdomsthema van deze Boekenweek vertaald zou worden in een ode aan de ouderdom. Op het Bal merkte je daar niks van, door alles heen schemerde vooral een melancholiek gevoel over de eindigheid van de mens, schrijvers en uitgevers incluis. Prettige uitzondering was een fragment dat Tom Lanoye toonde uit een documentaire over hoogbejaarden in een rusthuis voor opera-adepten. Mooist was een vrouw die, kauwend op een slecht werkend kunstgebit, mee neuriede met een hartverscheurende aria. Daar zag je even dat ouderdom wel met gebreken komt, maar schoonheid altijd troost blijft bieden.
Ik vind dat de CPNB met dit thema uitstekend aansluit bij wat leeft in de samenleving: jong willen blijven, onvermijdelijk toch oud worden, al doen we er wat langer over dan onze ouders en grootouders.
Dit gezegd zijnde, heb ik er nu al een beetje genoeg van. Van het thema bedoel ik, niet van het leven, want dat leven is nou juist zo leuk geleefd te worden, en dat gaat ’t best als je niet te veel stilstaat bij het verglijden ervan.
Lézen, dat helpt ook. Eigenlijk is alleen de lezer (en misschien de muziekgenieter) in staat de tijd voortdurend niet alleen stil te zetten, maar zelfs volledig te beheersen. Literatuur is een tijdmachine, je stapt erin, en laat je meevoeren naar elke gewenste periode, naar elke gewenste plek.
De tijdmachine van de bellettrie biedt zelfs een optie om naar de toekomst te reizen. Daarmee kom je wel meteen dichter, of zelfs voorbij je eigen dood.
Daarom hou ik niet van science fiction.
Nog vele jaren!