Poëzie!

Als poëzie een bloem was, zou ik nu zeggen: hij bloeit! Alleen al op ons podium ontknopt de ene na de andere dichter. Prezen we ons vorig jaar al gelukkig met soms virtuoos in het Nederlands vertaalde bundels uit Zuid-Afrika (Breytenbach met zijn kolossale De windvanger, Gert Vlok Nel met Het is onnatuurlijk om te leven, en Antjie Krog met Lijfkreet, over de ouder wordende vrouw), deze weken wordt onze liederlijke feestvreugde in dezen verder aangewakkerd door de bloemlezing met reisgedichten die Bas Heijne voor ons inleidde (Het verre gedicht) en een steengoede nieuwe bundel van Ingmar Heytze.
Heytze wordt al jaren geprezen en breed gelezen, vanwege de unieke combinatie van toegankelijkheid, tederheid, sardonische humor en diepzinnigheid. Wie hier achterloopt leze de met cd uitgebrachte verzamelbundel Het beste en de rest. De bundel die 22 februari officieel verschijnt heet Elders in de wereld en toont een nog steeds jonge, maar stilaan tot meesterschap gerijpte dichter. Grote woorden, ik geef het toe, maar waarom de ham hier nodeloos dun aangesneden? Geniet van zijn dartele gedichten, laat u veroveren. Ik zeg u: hij zou levenslang tot Dichter des Vaderlands benoemd moeten worden.
Zijn voormalige stadgenote Tjitske Jansen viert ondertussen successen met haar tweede bundel, Koerikoeloem. Een recensent van het door ondergetekende ooit nog ijverig bezorgde Eindhovens Dagblad stelde deze week voor een nieuw woord tot de Nederlandse taal toe te laten: tjitsig. Aan wie haar nooit las en nooit zag, valt dit moeilijk uit te leggen. Nog even toert ze rond met Saint Amour (zie www.begeerte.be), in bont gezelschap van Campert en Mulder, Herman Franke, Annelies Verbeke, Joke van Leeuwen en de zeer geestige Belg Hugo Matthysen.
Let wel: Tjitske’s nieuwe bundel legden we op in een eerste oplage van vijfduizend exemplaren, en die was in een paar weken uitverkocht. We’re talkin’ poetry here. Hoe achterhaald kortom poëzie te duiden als een genre voor een almaar krimpende elite.
Ik vind het iets om trots op te zijn, dat de dichters in Nederland niet alleen door critici naar waarde geschat worden maar oplagen halen waar menig prozaïst een puntje aan zou zuigen.
Met sterke bundels van Alexis de Roode en Willem Thies nog in het vooruitzicht (april) kunnen we 2008 nu al bombarderen tot een groots poëtisch seizoen.
Om dit te vieren ga ik een dikke week skiën in Noord-Italië. Ik zal aan u denken, als u me belooft zich de komende tijd weer eens te wagen aan poëzie, de zwarte piste van de letteren.