Noodzaak

Waar gewoonlijk afgetrainde lijven tegen zakken boksen en trappen, stond nu een vrolijke groep genodigden bijeen rond de schrijver Alex Boogers. In de Vlaardingse sportschool waar Alex de afgelopen jaren het Marokkaanse meisje Soumia tot wereldkampioen thaiboksen opleidde, hielden we, met blauwe zwembadzakjes rond onze schoenen om de mat niet te beschadigen, zijn nieuwe boek ten doop: Het sterkste meisje van de wereld of de autobiografie van een mislukt schrijver.
Het was een gedenkwaardige bijeenkomst, al was het maar omdat ik het eerste exemplaar niet zozeer aan Alex overhandigde, als wel uit mijn hand liet schoppen door de lenige Soumia, wier opkomst in dit boek beschreven wordt. Alex heeft er zijn eigen verhaal subtiel doorheen geweven, het verhaal van een man die net als Soumia vecht om te winnen, maar dan achter de schrijfmachine.
Ik voorspel dat het tweede deel van de titel, de autobiografie van een mislukt schrijver, binnen korte tijd achterhaald zal blijken te zijn. Wie dit intense boek al kon lezen (zoals de interviewster van Kunststof en de altijd naar nieuw talent hongerende boekverkoper Leon Verschoor van boekhandel Scheltema) bleek direct gegrepen. Het is, net als zijn vorige drie boeken, geschreven zonder opsmuk, recht voor zijn raap, zoals Soumia recht in de ring.
Terwijl Alex’ vrouw Brenda na het formele gedeelte zelfgemaakte Indonesische hapjes ronddeelde, stonden de gasten bijeen en bladerden door het glimmende, goudzwarte boek. Net toen ik met journalist Leon Verdonschot stond te praten, klonk een stem op van een vrouw die, zo was mijn eerste indruk, niet vaak een boek in handen heeft. ‘Zo zeg,’ zei ze na de achterflaptekst gelezen te hebben, ‘die Leon Verdonschot is wel negatief!’
Verdonschot en ik wisselden een blik waarin vermaak en verbijstering om voorrang streden. Had hij niet juist, als een van de vroege fans van Alex, een prachtige quote geleverd?
Leon schrijft: Alex Boogers schrijft niet omdat hij dat leuk vindt, maar omdat hij dat moet. En dat lees je: noodzaak.
Een strelend oordeel: hoeveel schrijvers schrijven nog uit pure noodzaak?
Opmerkelijk dat iemand dat citaat ervaart als ‘negatief’. Maar ik snap het achteraf wel: de receptiebezoekster zal Alex hoog hebben zitten, en bang zijn dat haar schrijvende kennis het niet kan waarderen als iemand denkt dat hij schrijven ‘niet leuk’ vindt.
Alex kennende is hij juist verheugd dat iemand ziet dat schrijven voor hem noodzaak is, veel méér dan een leuk tijdverdrijf. Neemt niet weg, dat hij achter zijn pc wel geluksgevoelens zal hebben beleefd, ook bij dit laatste boek weer, dat, zo voelt de lezer direct, met overgave en hartstocht geschreven werd.
Het literaire en journalistieke wereldje komt er in dit boek niet altijd even genadig vanaf. Boeiend om nu te gaan volgen of sommige literatoren zulke lange tenen hebben als wel geopperd wordt. Maar ook als ze terugmeppen verwacht ik geen probleem: Alex zal de klappen, rug tegen de touwen, over zich heen laten komen, met zijn handdoek het bezwete gezicht afdrogen, en aan een nieuw boek beginnen. Omdat het móét – van zichzelf, en van zijn uitgever, eerlijk gezegd.